تاثیر دو برنامه تمرینی کششی ایستا (متوالی متناوب) بر میزان انعطاف پذیری گروه عضلات پشت رانی (همسترینگ) دختران دانشجو غیر ورزشکار

هدف اصلی پژوهش حاضر، بررسی و مقایسه تاثیر دو برنامه تمرینی کششی ایستا (متوالی و متناوب) بر میزان انعطاف پذیری گروه عضلات پشت رانی (همسترینگ) دختران دانشجوی غیر ورزشکار می باشد. روش تحقیق از نوع نیمه تجربی است . از میان حجم نمونه 45 نفر از آزمودنیها با دامنه سنی 25 تا 35 سال انتخاب شده و به طور تصادفی به سه گروه مساوی تقسیم شدند. گروه تجربی اول تمرینات کششی ایستا را به صورت متوالی (روزانه) شش روز در هفته به مدت سه هفته متوالی و گروه تجربی دوم تمرینات کششی ایستا را به صورت متناوب (یک روز در میان) سه روز در هفته به مدت شش هفته متوالی انجام دادند و گروه تجربی سوم هیچ کششی را انجام ندادند. برنامه تمرین کششی ایستا شامل 0 تکرار کشش ایستا با زمان کشش 30 ثانیه با زمان استراحت 60 ثانیه بین هر تمرین بود. میزان انعطاف پذیری عضلات همسترینگ آزمودنیها قبل و بعد از برنامه تمرینی با استفاده از آزمودنیهای hja, slr, srt (دامنه فلکشن مفصل ران) و آزمون ake (دامنه اکستنشن مفصل زانو) اندازه گیری شد و داده ها به کمک نرم افزار آماری spss/pc با استفاده از آمار توصیفی و آمار استنباطی (واریانس یک طرفه، توکی، تی استیودنت وابسته و مستقل) تجزیه و تحلیل گردید. 1 - تمرین کششی ایستای متوالی (روزانه) بر میزان انعطاف پذیری گروه عضلات پشت رانی در سطح (p<0.001) تاثیر معنی داری دارد. 2 - تمرین کششی ایستای متناوب (یک روز در میان) بر میزان انعطاف پذیری گروه عضلات پشت رانی در سطج (p<0.001) تاثیر معنی داری دارد. 3 - اختلاف معنی داری بین تاثیر تمرین کششی ایستای متوالی (روزانه) و متناوب (یک روز در میان) بر میزان انعطاف پذیری گروه عضلات پشت رانی در سطح (p<0.01) وجود ندارد. علی رغم وجود تفاوت معنی دار بین اجرای تمرین کششی ایستا به دو صورت متوالی و متناوب اولا به لحاظ ایجاد انعطاف پذیری بیشتر در روش متناوب و ثانیا به لحاظ فرصت کافی بافت برای بهبود آسیب های احتمالی کشش ، اجرای کشش به صورت متناوب بر اجرای آن به صورت متوالی برتری دارد. همچنین با توجه به اینکه عضلاتی که کوتاهتر بوده اند علی رغم نوع تمرین به تمرینات بهتر جواب داده اند می توان نتیجه گرفت که طراحی طول مدت تمرین ارتباطی به مسزان کوتاهی عضلانی هستند.